Karel Willerding schilderde dit monumentale werk toen hij aan de Kerklaan woonde in ‘het Huis in de Zon’. Zijn met riet gedekte atelierwoning was door de bekende Larense architect Wouter Hamdorff ontworpen. Ook de schilder Anton Smeerdijk bewoonde aan de Kerklaan zo’n ‘Larens’ huis.
Willerding was van origine afkomstig uit Duitsland. Hij ging in het hotelvak om zijn oom, die in Hilversum hotel-restaurant het Hof van Holland exploiteerde, te assisteren. Maar door zijn ontluikende schilderdrift mocht Willerding de Academie in Amsterdam bezoeken. Daar ontmoette hij de ‘s-Gravelandse schilderstudent Anton Smeerdijk. Die heeft hem vast en zeker verteld over Kortenhoef. Hier waren aan het begin van de 20ste eeuw nog volop schilders te vinden waren die er het polder- en plassengebied met zijn rietkragen, turfbaggeraars, vissers en bootjes schilderden. Smeerdijk had aan het begin van de dijk (vlakbij de huidige Kerklaan) eerst een houten atelier, waar ook Willerding steeds vaker te vinden was.
Gaandeweg ontwikkelde Willerding een voorkeur voor het pastelkrijt waarmee hij in fijne, meestal tere kleuren zijn landschappen in streepjes opzette. Toch vergat hij de olieverf en het schilderslinnen niet. Het meest beïnvloed werd hij door de Franse impressionisten, die met een losse toets en in zonnige kleuren de landschappen van hun palet en uit hun penselen leken te toveren. De sneeuwgezichten van Claude Monet moeten hem bijna zeker bij het schilderen van deze Sluis te Kortenhoef hebben geïnspireerd. De rulle sneeuw rondom het ‘huis van Arie Kroon’, de voormalige sluiswachterswoning, kun je bijna vastpakken en de schitterende avondlucht weerspiegelt zich in het bevroren oppervlak van De Kwakel. Omstreeks 1900 was pal bij het sluisje nog een ophaalbrug, waar passanten tolgeld moesten betalen. Maar met de afschaffing van de tolgelden en de komst van elektrische gemalen is eerst de brug en daarna het sluisje verdwenen. De Meent werd omgedoopt tot de Kerklaan en steeds meer huizen langs de nieuwe weg vormden het nieuwe Kortenhoef.